Straf

Onlangs had ik, voor de zoveelste keer dit jaar, een aantal intakes met hen die een werkstraf opgelegd hebben gekregen. In de 50|50 Store werken we al jaren samen met de reclassering, hier vinden ze niet alleen een prettige, laagdrempelige plek, maar vooral ook een opstap.

Een werkstraf is bij de 50|50 workcenters eigenlijk pas echt geslaagd als er bewust is gewerkt aan herstel van het gewone leven, en er na de opgelegde uren een haalbaar toekomstplan klaarligt om uitgevoerd te worden.

Mijn gewaardeerde collega van de Leger des Heils- Reclassering waarschuwde er al voor. Ze worden steeds jonger. De meisjes van die dag zijn waanzinnig mooi, en jong. Ze kijken hard uit hun ogen, ik haal alles uit de kast om hun blik eventjes te zien verzachten. Dat lukt als ik met ze praat over hun dromen, die nog best bescheiden blijken.

Ik mijmer over hoe ik was op die leeftijd, begin twintig. Ik floreerde als ultieme laatbloeier volop in mijn pubertijd. Op school ging het, zoals ook de jaren ervoor, niet al te best. Ik had een volkomen belachelijk rapport met tweeën tegenover tienen. Ik leefde met mijn kop in het zand en probeerde nog even zo lang mogelijk te vluchten voor wat volwassenheid me zou brengen.

Ik had een lief kamertje, een buts vrienden, wisselende vriendjes, ouders met héél véél geduld, broers die ik niet begreep en vice versa, een studie omdat-ik-toch-iets-moest en vele bijbaantjes (die ik regelmatig weer verloor). Ik had de luxe te kunnen aanmodderen en bleek daar dan wel weer heel goed in te zijn. Ik was het grootste gedeelte van de tijd volkomen in de war en begreep geen zier van hoe de wereld in elkaar zat. Ik was ongeduldig en boos. Voor mijn boosheid en onbegrip was ruimte, aandacht en tijd. Ik denk dat ik zo’n vrolijke volwassene ben omdat alle boos zich concentreerde in een volle tien jaar pubertijd. (Bij deze een publieke sorry aan alle slachtoffers)

Diezelfde boosheid zie ik bij deze jonge vrouwen weer. Boosheid met zoveel minder ruimte, aandacht en tijd. Boosheid die uitzichtloos voelt en gedragen wordt door een groep die zo met de nek aangekeken wordt.

Hoe dit opgelost moet worden, wist ik het maar. Echt, wist ik het maar.

Wel heb ik ruimte, aandacht en tijd.